Ο ήλιος έκαιγε αφόρητα. Σε κάθε κίνησή που έκανε τα σύρματα από το ψεύτικο στέμμα, που κυριολεκτικά του είχαν καρφώσει στο κεφάλι, του έσκιζαν περισσότερο το δέρμα καιτο αίμα του κυλούσε μαζί με τον ιδρώτα του στα μάτια και στο πρόσωπο. Μια πέτρα τον χτύπησε στο πρόσωπο και άλλη μια στα πλευρά. Ο πόνος τον ζάλισε και έπεσε πάνω στην καυτή άσφαλτο. Πάνω του έπεσε και ο βαρύς σταυρός του. Κάποιος από το πλήθος έτρεξε να τον βοηθήσει, όμως δυο πυροβολισμοί κοντά στα πόδια του, από τους στρατιώτες της φρουράς που τον συνόδευε, του 'κοψαν αμέσως τη φόρα και τον ανάγκασαν να γυρίσει πίσω και να κρυφτεί μέσα στο πλήθος.

Σήκωσε άλλη μια φορά μόνος του τον σταυρό του και με όση δύναμη του απέμενε συνέχισε. Το αδύνατο και κουρασμένο του κορμί, εξαντλημένο από τα βασανιστήρια και τις κακουχίες, έσερνε μ' αφόρητο πόνο το βάρος του σταυρού. Το πλήθος γύρω του συνέχιζε ασταμάτητα να ουρλιάζει. Οι περισσότεροι από αυτούς τον έβριζαν κατηγορώντας τον για τα δεινά του κόσμου. Έτσι τους είχαν πείσει τα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης.

Στην αρχή τα τηλεοπτικά κανάλια είχαν ξετρελαθεί μαζί του και του αφιέρωναν καθημερινά πολλές ώρες ζωντανής σύνδεσης. Κυρίως από τη στιγμή που διαδόθηκε η φήμη ότι έκανε θαύματα. Ρεπόρτερ υπήρχαν απ' όπου κι αν περνούσε και σε κάθε ομιλία που έκανε. Αρχικά το μόνο σκοτεινό σημείο σε αυτή την έκφραση αγάπης προς το πρόσωπό του και αυτό που εξόργιζε τους υπεύθυνους των καναλιών ήταν ότι οι ρεπόρτερ δεν είχαν καταφέρει να καλύψουν ποτέ ζωντανά κάποιο από τα θαύματα. Ενώ, κατόπιν, υπήρχαν πάντα αποδείξεις για την πραγματοποίηση των θαυμάτων αυτών. Η αποτυχία αυτή είχε προκαλέσει πλήγμα στην αξιοπιστία και την ικανότητα των καναλιών, σε αντίθεση με τον απλό κόσμο που βρισκόταν πάντα στο σωστό μέρος, την κατάλληλη στιγμή. Ο κόσμος τον αγκάλιασε γρήγορα και έδειχνε να τον λατρεύει σαν θεό, ενώ οι ακόλουθοί του αυξάνονταν κατά δεκάδες χιλιάδες καθημερινά. Αποτελούσε ένα «προϊόν» που πουλούσε διαφημιστικό χρόνο σε τιμές που είχαν ανέβει σε απίστευτα ύψη και τα κανάλια προσπαθούσαν να το εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο τρόπο, παρά τις αποτυχίες τους.

Όταν όμως άρχισε να λέει στους ανθρώπους ότι έπρεπε να απεξαρτηθούν από αυτά τα Μέσα που τους χειραγωγούσαν, όταν άρχισε να εξηγεί για το πώς διαδίδουν ψέματα και δημιουργούν διχασμό και μίσος για να μπορούν να κερδίζουν από τις αναταραχές, όταν φώναζε στον κόσμο που τον ακολουθούσε «Μην τρέφετε άλλο αυτό το Κτήνος με τις ζωές σας, σταματήστε το μίσος για να πεθάνει από την πείνα» τότε έγινε επικίνδυνος. Από πηγή κέρδους έγινε πηγή κινδύνου για το κέρδος. Τότε τα παντοδύναμα Μέσα στράφηκαν εναντίον του. Από Μεσσίας έγινε απατεώνας, λαοπλάνος και δημαγωγός, και σύντομα βαφτίστηκε τρομοκράτης.

Αυτό βόλεψε τόσο τους διεφθαρμένους πολιτικούς όσο και τους ιερείς που πλούτιζαν σε βάρος των ανθρώπων που έψαχναν απεγνωσμένα για ελπίδα και παρηγοριά. Όταν άρχισε με τον λόγο του να ξεσκεπάζει και τα δικά τους βρόμικα σχεδία, έγινε απειλή που έπρεπε να βγει από τη μέση με παραδειγματικό τρόπο.

Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδικάστηκε ως τρομοκράτης. Βρέθηκαν αρκετοί ψευδομάρτυρες και η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν θάνατος με σταύρωση, μια ποινή που θεωρούταν ο πιο ατιμωτικός τρόπος για να πεθάνει κάποιος. Οι δικαστές, μετά από πιέσεις που δεχτήκαν, αποφάσισαν ότι πριν την εκτέλεση θα έπρεπε να βασανιστεί, μέχρι να δηλώσει δημόσια μεταμέλεια και να παραδεχτεί ότι ήταν απατεώνας. Τα εκατομμύρια των πιστών που είχε αποκτήσει αποτελούσαν εν δυνάμει απειλή, έτσι έπρεπε να πιστέψουν ότι έπεσαν θύματα παραπλάνησης και ταυτόχρονα να αποκατασταθεί η τιμή και η εικόνα των πολιτικών και των ιερέων.

Όμως εκείνος αντιμετώπισε με τη σιωπή του όλα τα βασανιστήρια. Το μόνο που έκανε ήταν να σώσει τη ζωή του χειρότερου βασανιστή του, όταν αυτός τραυματίστηκε βαριά από έναν πιστό που κατάφερε να φτάσει μέχρι εκείνο το σημείο και να τον πυροβολήσει. Με μια κίνησή του θεράπευσε την πληγή, αλλά κι αυτό το έκανε με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά όλοι νόμισαν πως το τραύμα ήταν πολύ πιο επιπόλαιο από αυτό που είχε φανεί αρχικά.

Έτσι, τώρα βάδιζε τα τελευταία του βήματα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Βάδιζε προς τη θυσία του για άλλη μία φορά. Για άλλη μία φορά συκοφαντημένος, αδικημένος, προδομένος και βασανισμένος από την κακία και την αχαριστία των ανθρώπων. Μα ήξερε ότι έπρεπε να το κάνει μέχρι το τέλος. Ήταν δική του επιλογή. Μια επιλογή απόλυτης ελευθερίας και αγάπης. Έπρεπε να φέρει ξανά την ισορροπία. Να ισορροπήσει την κακία, τη διαφθορά, υλική και πνευματική, την αχαριστία, το μίσος και τον εγωισμό που είχε κυριαρχήσει στον κόσμο, με τη δική του Αγάπη και τη θυσία του. Ήξερε λοιπόν πως έπρεπε να βαδίσει αυτόν τον δρόμο απορροφώντας όσο περισσότερη μπορούσε από τη σύγχυση του πλήθους που τον περιτριγύριζε σε όλη τη διαδρομή. Αρκετοί ήταν αυτοί που του πετούσαν αντικείμενα ή τον έσπρωχναν. Κάποιοι βιντεοσκοπούσαν το όλο συμβάν και το «ανέβαζαν» στο δίκτυο. Κάποια από αυτά τα βίντεο είχαν κιόλας χιλιάδες σχόλια! Νέα τροφή για το Κτήνος.

Κι όμως ήταν το ίδιο πλήθος που λίγες μέρες πριν τον επευφημούσε και τον δεχόταν σαν Σωτήρα. Και τώρα...

Είχε τη δύναμη να τα σταματήσει όλα αυτά κι όμως δεν το έκανε. Είχε τη δύναμη να μην αφήσει τον εαυτό του να περάσει το ίδιο μαρτύριο για άλλη μια φόρα, κι όμως συνέχισε σαν να ήταν ανήμπορος να αντιδράσει. Συνέχισε εκεί, μέσα σ' αυτή τη μολυσμένη, απ' τις βρισιές και τις πράξεις των ανθρώπων, ατμόσφαιρα, τη στιγμή που ακόμα και τα άγρια θηρία είχαν κρυφτεί μην αντέχοντας να βλέπουν τόση αχαριστία. Συνέχισε, ενώ ήξερε τι τον περιμένει. Συνέχισε και κανένας δεν είδε τα δάκρυά του που έτρεχαν ανάμεσα στο αίμα και τον ιδρώτα.

Ήταν Θεός και όμως έκλαιγε. Έκλαιγε για τα παιδιά του που για άλλη μια φορά τον είχαν προδώσει. Άλλη μια φορά είχαν διαλέξει τον δρόμο του μίσους και της δυστυχίας, αντί για τον δρόμο της αγάπης, της ειρήνης και της ευτυχίας που ήρθε να τους χαρίσει. Κι όμως, ερχόταν για τρίτη φορά να σταυρωθεί από τότε που ο Πατέρας του είχε πλάσει τον άνθρωπο.

Δυο φορές, μέχρι τώρα, ο άνθρωπος είχε καταστρέψει τον κόσμο του και για τρίτη φορά ο Δημιουργός του είχε ξαναδώσει ζωή και ελπίδα για μια καινούργια αρχή. Κι όμως, να που βρισκόταν και πάλι εδώ για τρίτη φορά. Υπήρχε μια μικρή διαφορά στον τόπο, τον χρόνο, το στάδιο εξέλιξης του «πολιτισμού» των ανθρώπων, μα η Θυσία ήταν η ίδια.

Μετά την πρώτη του Θυσία χρειάστηκαν τρεις παγκόσμιοι πόλεμοι για να αφανιστεί η ζωή. Τη δεύτερη φορά χρειάστηκε μόνο ένας πόλεμος, και ουσιαστικά όχι παγκόσμιος, για να φέρει τον αφανισμό.

Και να που και την τρίτη φορά ο άνθρωπος είχε διαλέξει τον ίδιο δρόμο. Και να που πάλι ο Θεός έπρεπε με το αίμα του να εξαγνίσει τον άνθρωπο και να του δώσει νέες ελπίδες.

Συνέχισε τον δρόμο προς τη θυσία του και ο πόνος του μεγάλωνε καθώς αναλογιζόταν πόσες φορές ακόμα θα επαναλαμβανόταν η ίδια ιστορία, πριν ο άνθρωπος μέσα από την ελευθερία του διδαχτεί απ' τα λάθη του κι αποφασίσει να ακολουθήσει τον δρόμο της Αγάπης. Το δρόμο που θα τον οδηγήσει στην τελείωση και την απόλυτη και αιώνια ευτυχία.

Ήταν Θεός και ήξερε πόσες φορές θα γινόταν αυτό. Κι ευχόταν για μοναδική φορά στην αιωνιότητα να κάνει λάθος.

Αν κάποιος ενδιαφέρεται για το βιβλίο μου «ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ» μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στο arvanitisioannis99@yahoo.com ή να αφήσει μήνυμα στο inbox στο facebook (https://www.facebook.com/johnny.arvanitis.90) ή σε ένα από τα τηλέφωνα 6974459481 και 6970258303.

Επίσης το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε:

• Στην Αθηνά, στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα στα βιβλιοπωλεία Πολιτεία και Πρωτοπορία
  
• Στον Αλμυρό στο φροντιστήριο ΠΡΙΣΜΑ και στο πρακτορείο εφημερίδων του Δημήτρη Βέτσικα
  
• Στον Βόλο στο βιβλιοπωλείο "το κλου" , Ιάσονος και Αντωνοπούλου

On line παραγγελίες στις ιστοσελίδες των βιβλιοπωλείων Πολιτεία και Πρωτοπορία:

1. https://www.politeianet.gr/books/9789609566360-arbanitis-ioannis-logeion-paraxenes-meres-292210
   
2. https://www.protoporia.gr/paraxenes-meres-p-493773.html. 

Πρόσφατες δημοσιεύσεις